emeritaat

Eind 1980 ging Truijen met vervroegd invaliditeitspensioen. Hij leed al sinds zijn jeugd aan kinderverlamming en dat begon hem nu werkelijk parten te spelen. Tijdens zijn emeritaat hield hij zich bezig met onderzoek voor plagiaatkwesties en bleef hij lid van het Koninklijk Instituut voor Ingenieurs.

In 1986 vertrok hij met zijn vrouw Annette naar Frankrijk, waar drie van hun vijf kinderen, Katinka, Mark en Michaël, reeds woonden. Tweelingbroer Hans en broer Victor kwamen geregeld in dit schilderachtige en bourgondische oord in Zuid Frankrijk. Emile kookte er in zijn buitenkeuken, tekende zijn honderd handenboek en een prentenboek over de zon. Later schreef hij er zijn ‘brieven van een designer’, in eerste instantie verzonden in bruine enveloppen aan zijn zoon Viktor die dezelfde opleiding aan de KABK had gevolgd en zijn schoondochter Renée die kunstgeschiedenis studeerde. In 1992 verschenen deze brieven in boekvorm onder de titel: Brieven van een designer, Emile Truijen, een autobiografie. Dit boek vormt de belangrijkste bron voor deze website. Het is een uitgave van de Faculteit Industrieel Ontwerpen aan de TU Delft, en werd gedrukt door zijn oudste zoon Hans.

In 1995 keerde Truijen terug naar Nederland, maar de reislust was nog niet geweken. Zo maakte hij in 1998 bijvoorbeeld zijn lang gewenste reis naar Cuba. Na een korte ziekteperiode is hij in 2003 overladen. Een jaar later, in 2004, werd in de Faculteit Industrieel Ontwerpen aan de TU Delft de Emile Truijen-zaal ingewijd, met een prominente plek voor de rode brievenbus.